Kekuatan apakah yang ada pada bangsa Melayu sehingga tiga kuasa Barat
itu tidak berjaya memusnahkan negeri-negeri Melayu dan memecahkan bangsa
Melayu menjadi suku-suku kaum atau ‘tribes’ yang tidak bernegeri
seperti yang berlaku pada penduduk pribumi di Amerika, di Australia dan
di New Zealand?
Kekuatan yang ada pada bangsa Melayu sepanjang sejarahnya ialah
perpaduan. Ini timbul daripada adanya kesedaran di kalangan orang
Melayu, di mana pun mereka berada, bahawa mereka adalah anggota dalam
satu kesatuan sosiobudaya dan sosiopolitik yang disebut bangsa Melayu
atau the Malay nation, kata Raffles.
Empat faktor yang membentuk perpaduan Melayu dan yang berjaya
mengekalkan identiti bangsa Melayu sepanjang sejarahnya ialah: Bahasa
Melayu, budaya Melayu, Islam, dan keterbukaan minda bangsa Melayu.
Kita tahu bahawa di rantau kita ini terdapat banyak sekali dialek Bahasa
Melayu – dialek negeri dan dialek daerah. Tetapi, di atas segala dialek
ini telah muncul satu ragam Bahasa Melayu yang kita sebut bahasa
persuratan atau sekarang kita sebut Bahasa Melayu kebangsaan. Bahasa
inilah yang menyatukan bangsa Melayu, tidak kira di manakah mereka
berada, sama ada di Kelantan, di Kedah, di Johor atau di Negeri
Sembilan.
Bahasa Melayu kebangsaan inilah yang menjadi bahasa kerajaan Melayu
sejak zaman kerajaan Melayu-Islam yang pertama di abad ke-12-13, iaitu
kerajaan Samudera-Pasai di daerah Aceh sekarang. Sampai ke zaman
pemerintahan Inggeris di Tanah Melayu; Bahasa Melayu tetap kekal sebagai
bahasa kerajaan Melayu di samping Bahasa Inggeris.
Faktor lain yang cukup penting dan berpengaruh sebagai pembentuk tamadun
dan perpaduan bangsa Melayu sepanjang sejarahnya ialah agama Islam.
Kita bernasib baik kerana Islam yang diterima dan diamalkan oleh orang
Melayu ialah Islam menurut Sunnah Nabi.
Orang Melayu tidak dipecahkan oleh pelbagai mazhab, khususnya antara
mazhab sunni dan ‘mazhab Syiah’, atau mazhab-mazhab lain seperti yang
terdapat di beberapa negara Arab, misalnya di Lubnan, di Iraq, di Iran,
bahkan juga di Pakistan yang menyebabkan negara-negara itu sentiasa
menghadapi masalah berpecahan antara kaum berdasarkan mazhab; mereka
berperang dan berbunuh-bunuhan sesama sendiri. Akibatnya, pembangunan
negara mereka terjejas. Kemajuan mereka dalam bidang apa pun terjejas.
Negara mereka menjadi lemah dan mudah dijajah oleh kuasa luar.
Bangsa Melayu tidak mengalami masalah ini sepanjang sejarahnya. Walaupun
mereka pernah dijajah namun perpaduan mereka, ‘solidarity’ mereka,
tidak pecah – pepatah Melayu berkata, ‘bercerai kita roboh bersatu kita
teguh’. Inilah semangat kebangsaan Melayu yang menyebabkan mereka dapat
bersatu dalam satu gerakan kebangsaan di seluruh Tanah Melayu untuk
menentang gagasan atau muslihat Malayan Union dalam tahun 1946.
Orang Melayu juga terkenal sebagai bangsa yang berminda terbuka dan
kreatif. Mereka sangat toleransi terhadap kaum-kaum lain yang datang
dari kawasan di luar ‘Dunia Melayu’. Ini merupakan ciri penting budaya
Melayu. Pengalaman Melayu dalam sejarahnya bertembung dan berinteraksi
secara kreatif, tidak secara pasif sahaja dengan tamadun luar dari
India, dari dunia Arab-Islam, dari kawasan-kawasan di luar Tanah Melayu
dan akhirnya dari Barat, membuktikan hakikat ini.
Itulah kekuatan yang ada pada bangsa Melayu dalam sejarahnya, iaitu
perpaduan. Mereka bersatu melalui bahasa dan budaya yang sama dan
melalui agama Islam. Kerana inilah orang Melayu berjaya membentuk diri
mereka sebagai suatu bangsa atau nation, dan tidak berpecah kepada
suku-suku kaum atau tribes yang mudah dipinggirkan sehingga akhirnya
identiti mereka akan mudah dimusnahkan oleh kuasa-kuasa luar. Dato Onn
Jaafar membangkitkan semangat Melayu seluruh Semenanjung, termasuk
Singapura, berdasarkan seruan Alif, Ba, Ta. Alif bererti Agama Islam, ba
bererti Budaya dan Bahasa Melayu, dan ta bererti Tanah Air Melayu.
Inilah tiga alat yang ada pada bangsa untuk menentang gagasan dan
muslihat Malayan Union.
Jadi pendapat saya usaha untuk membetulkan kesalahan dan kerosakan yang
telah dilakukan oleh penjajah Inggeris di Tanah Melayu terhadap minda
bangsa Melayu dan terhadap keadaan ekonomi, pendidikan, sosial dan
politik atau kuasa mereka di Tanah Air mereka sendiri dan usaha untuk
membina perpaduan kebangsaan sebagai asas kemajuan negara tidak akan
berkesan jikalau usaha itu tidak didasarkan atas kekuatan bangsa Melayu
yang telah ada pada mereka sejak dahulu. Pembangunan bangsa Melayu
selepas merdeka tidak berguna kepada bangsa Melayu dan kepada negara
jikalau pembangunan itu tidak dapat mengekalkan perpaduan Melayu atau
jika pembangunan itu boleh membawa kepada perpecahan kaum Melayu.
No comments:
Post a Comment